DRUGIE SPOTKANIE [3/3]

Chciałem się jej zapytać, dlaczego była dla mnie taka oschła na początku naszej rozmowy w kawiarni, ale wiedziałem, że to nie jest odpowiedni moment na takie pytania. Dziewczyna szalała z niepewności i strachu, próbując dodzwonić się do swojej przyjaciółki. Chwilę później przeszukała całą torebkę w poszukiwaniu numeru telefonu jej chłopaka, ale jak na złość go zgubiła. Wyklinała sobie, że przez swoje uprzedzenia do jej faceta, nie zapisała sobie jego numeru w komórce. Miałem cichą nadzieję, że może się trochę prześpi, ale nic na to nie wskazywało. I nie powinienem się temu dziwić, bo jak mogłaby spać, kiedy targają nią jak najgorsze przeczucia. Nie rozmawialiśmy ze sobą zbyt wiele podczas podróży. Tatiana powiedziała mi tylko, że musiało stać się coś naprawdę złego, bo Mańka nigdy się tak nie zachowywała. Obawiała się najgorszego, mimo że starała się myśleć pozytywnie. I być spokojną i racjonalną osobą, co w takich emocjach jest bardzo trudne. Doskonale wiedziałem, że w tej chwili każda minuta dłużyła się jej w nieskończoność, dlatego dla niej łamałem wszystkie możliwe przepisy drogowe jak leci, choć wcale mnie o to nie prosiła.

- Możesz napisać do Łukasza, że wszystko ze mną w porządku i że spotkamy się jutro, bo wciąż jestem z tobą? - spytałem, wskazując dziewczynie mój telefon, leżący w samochodowym kuferku. Kiedy pokiwała twierdząco głową, dodałem: - Jest zapisany jako Wiśnia.

Tatiana szybko wystukała wiadomość na klawiaturze mojego dotykowego telefonu, po czym ją wysłała. Później wysłała podobnego esemesa do mojego ojca, żeby się nie denerwował, że nie ma mnie w mieszkaniu (gdyby mnie w nim szukał, a to wielce prawdopodobne). Nie minęło kilka minut, a przyszła odpowiedź. Na szczęście od Łukasza. Kazałem jej ją odebrać. Od niego mogłem jej pozwolić, od ojca już nie bardzo. Nie jest on zbytnio zachwycony tym, że rozstałem się z Gosią, jego ulubienicą, i zacząłem pokazywać się z nową kobietą u boku. Nie docierało do niego, że to była wina Gośki, a nie moja, że to ona postanowiła zakończyć nasz związek, bo sobie nie radziła z siatkówką i wszystkim, co jest z tym sportem związane. A do tego pojawienie się Tatiany utwierdziło ojca w przekonaniu, że to moja wina - straciłem dla innej panny głowę i to ja zerwałem z Gosią. Wierzył wszystkiego, tylko nie mnie. Ale dla mnie teraz jego zdanie było najmniej ważne.W końcu to moje życie, zrobię więc z nim co zechcę.

Tatiana natomiast wciąż wzbraniała się przed kliknięciem na przycisk „odczytaj”, chcąc uszanować moją prywatność, co mnie bardzo urzekło. Ja byłem jednak skupiony na drodze i przy takiej prędkości nie mogłem tego odczytać, więc brunetka w końcu mi uległa.

- To dobrze. Kropka. Czekam później na relację. Kropka. Bawcie się dobrze, rybeńki. Kropka. A, i uściskaj ją ode mnie i przeproś, jeśli było jej niewygodnie na moim barku. Kropka. Żółwik! - Odczytała i roześmiała się. - Masz naprawdę niesamowitego przyjaciela - powiedziała chwilę później.

- Wiem - rzuciłem beztrosko. - Jesteśmy już w Krakowie, jaka to ulica? - spytałem, a Tatiana wbiła ją szybko w samochodowy GPS.

Kilkadziesiąt minut później staliśmy pod starą kamienicą w środku miasta. To właśnie jedno z tych mieszkań przyjaciółka Tatiany odziedziczyła po swojej zmarłej już ciotce i w nim mieszkała. Tatiana nie chciała, abym z nią szedł na górę, bo nie wiedziała, co tam zastanie. Ja jednak byłem na tyle uparty, że nie pozwoliłem jej postawić na swoim. I chyba dobrze się stało. Gdy dziewczyna uporała się z zamkiem od drzwi wejściowych i zniknęła w środku mieszkania, ja powoli podążyłem za nią. A chwilę później usłyszałem jej zduszony krzyk dochodzący z jednego z pomieszczeń.

*

Wpadłam do jej mieszkania jakby się paliło. Nikogo nie było widać od progu, nikt się nie kręcił po pomieszczeniach, nikt też nie odpowiadał na moje nawoływania. Szybko więc skierowałam się do jej pokoju. Gdy zajrzałam do środka, Mańka leżała na łóżku i wyglądała tak, jakby spała. Miała podkrążone oczy od płaczu, a dookoła niej walały się usmarkane chusteczki. Kiedy jednak podeszłam bliżej łóżka umieszczonego naprzeciwko drzwi, przekonałam się, że były to tylko pozory. Dookoła niej oprócz chusteczek, leżało mnóstwo pudełek po lekach nasennych i nie tylko. Do tego zauważyłam kilka pustych butelek wina. Krzyknęłam krótko i ledwo słyszalnie, bo tak naprawdę to nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Ta reakcja jednak przywołała Fabiana, który wpadł do środka i w mgnieniu oka znalazł się obok mnie.

Co ona sobie zrobiła? Dlaczego? – zadawałam sobie w myślach pytania, nie mogąc ruszyć się z miejsca i tępo wpatrując się w leżącą na łóżku Mańkę, przypominającą w tej chwili umarlaka.

- Oddycha - oznajmił mi Fabian i chwilę później dzwonił już po karetkę.

Gdyby nie on... gdyby jego ze mną nie było, nie wiedziałabym co robić. Fabian nie był z nią związany emocjonalnie, dlatego myślał racjonalnie w tej chwili. Ja nie potrafiłam, byłam za bardzo tym wszystkim przejęta. Gdyby nie on, zamiast pomóc Mani jeszcze bym jej zaszkodziła. Nie zrobiłabym niczego, by ją uratować. Boże, jaka jest ze mnie przyjaciółka? Zamiast rzucić się jej na pomoc, ja stałam jak wryta i patrzyłam na nią ze łzami w oczach, zastanawiając się nad motywami jej czynu! Przecież powinnam pomyśleć o tym później! Naprawdę dobrze, że Fabian był wtedy ze mną…

Kilkadziesiąt minut później ambulans na sygnale zabrał Mańkę do szpitala.

- Boże, dlaczego ona to zrobiła? - spytałam ze łzami w oczach, wyrzucając z siebie to co mnie dręczyło od samego początku i wtulając się w siatkarza, który próbował mnie jakoś uspokoić. Mało skutecznie.

Poza tym, on nie wiedział. Nie potrafił odpowiedzieć na zadane przeze mnie chwilę temu pytanie. Mógł tylko próbować mnie uspokoić i jakoś podtrzymać na duchu, co zresztą czynił. W końcu, tak naprawdę to nikt nie wiedział co się stało, prócz Mańki. Ale zabiję gnoja, który popchnął ją do tego czynu, jak Boga kocham. Popamięta dzień, w którym zadarł z Marianną Radecką, jednocześnie zadzierając z jej przyjaciółką, Tatianą Siwek! O!

Fabian zawiózł mnie do szpitala i został ze mną, mimo że kategorycznie kazałam mu wracać do Częstochowy. Przecież ma swoje życie i powinien się nim zająć. On jednak jest uparty jak osioł. Powiedział mi, że nie mógłby mnie teraz samej zostawić i że mam się nim nie przejmować, bo on doskonale wie co robi. Mówił to tak przekonująco, że nie miałam już pomysłu, jak powinnam go odwieść od tego pomysłu. Młody Drzyzga zadzwonił w międzyczasie do trenera Kardosa, aby poinformować go, że nie stawi się na jutrzejszy trening, bo ma sytuację podbramkową. Opowiadał mu o czymś zduszonym głosem, abym go tylko nie usłyszała. Nie miałam nawet zamiaru podsłuchiwać, zwłaszcza, że w tej chwili na szpitalnym korytarzu pojawił się lekarz.

- Co z nią? - dopadłam do niego, jak głodny do jedzenia.

Z pewnością wyglądałam w tej chwili strasznie. Niesamowicie wystraszona z podpuchniętymi od płaczu oczami i pewnie na dodatek rozczochrana przez wiatr. On jednak w ogóle nie zwrócił na to uwagi, pewnie większość oczekujących tu na jakieś wieści wygląda podobnie.

- Pani jest z kimś z rodziny? – spytał służbowym tonem głosu.

- Nie, jestem jej przyjaciółką. Proszę mi powiedzieć… ja ją znalazłam… a ona jest dla mnie jak siostra - tłumaczyłam mu nerwowo, chcąc za wszelką cenę coś z niego wyciągnąć.

- Dobrze, ale proszę poinformować jej rodzinę. - Pokiwałam twierdząco głową, tak na odczepnego. Zrobiłam to tylko po to, by wreszcie się czegoś konkretnego od niego dowiedzieć. - Zrobiliśmy pacjentce płukanie żołądka, na szczęście nie doszło do poważnych uszkodzeń wewnętrznych. W ciągu godziny dziewczyna powinna się wybudzić.

Kamień spadł mi z serca. Nie macie pojęcia, jaką ulgę poczułam w tej chwili.

- Czyli wszystko będzie dobrze? - dopytywałam już trochę uspokojona.

- Fizycznie tak, nie wiadomo jednak jak pacjentka będzie się czuła psychicznie. Ale opieka kogoś bliskiego i psychologów powinna jej pomóc - dorzucił.

- Dziękuję panu bardzo. Mogę ją zobaczyć? - spytałam.

- Oczywiście, za kilka minut ktoś państwa poprosi do środka - odpowiedział, spoglądając na mnie i Fabiana.

Kiedy tylko odszedł, z radości rzuciłam się w ramiona zaskoczonemu siatkarzowi. Nie mogłam się nacieszyć z tego, że wszystko z Mańką w porządku, że nic jej się nie stało, że zdążyliśmy, zanim mogło być za późno. Fabian też wydawał mi się być tym wszystkim poruszony, jakby naprawdę przejął się nieznaną mu osobą i po usłyszeniu dobrej wiadomości z ust lekarza, uszło z niego powietrze, bo poczuł niesamowitą ulgę. Pewnie razem jeszcze długo cieszylibyśmy się z takiego obrotu sprawy, jednak przeszkodziła nam w tym pielęgniarka, która oznajmiła nam, że pacjentka już się wybudziła i że możemy się z nią zobaczyć. Pociągnęłam więc Fabiana za rękę i podążyłam prosto do sali, w której leżała moja przyjaciółka.

*

Wszedłem do sali wraz z Tatianą, mimo że nie chciałem się w to mieszać nieproszony. Przecież tak naprawdę to nie znałem Mańki, nigdy nie widzieliśmy się na oczy, więc dziewczyna mogła sobie nie życzyć, aby wchodził tam ktoś obcy, zwłaszcza, gdy znajdowała się w takim stanie. Tatiana jednak powiedziała, że będzie jej ze mną raźniej, dlatego poszedłem za nią. Nie mógłbym jej odmówić. Mania leżała na szpitalnym łóżku z otwartymi oczami, tępo wpatrując się w szpitalny sufit. Zaraz po wejściu do sali Tatiana puściła moją dłoń. Szybko znalazła jakieś krzesełko i dostawiła je obok łóżka Mańki, po czym usiadła na nim, wpatrując się w twarz leżącej na szatynki. Nie wiedziałem co ze sobą począć, co powinienem teraz zrobić, jak mam się zachować, więc stanąłem trochę z ubocza i przyglądałem się dziewczynom, czekając na rozwój sytuacji.

- Nawet nie wiesz jak mnie wystraszyłaś. Nigdy więcej tego nie rób! Co ci do głowy strzeliło, co? - Siwa od razu naskoczyła na szatynkę, żywo gestykulując rękoma.

- Przepraszam - szepnęła Mańka słabym głosem. - Ale nie powiesz niczego rodzicom, prawda? Proszę cię - wreszcie swój wzrok przeniosła z sufitu na lekko rozzłoszczoną dziewczynę i spojrzała na nią błagalnie.

- Nie wiem co powinnam teraz zrobić, a co nie - mówiła szczerze Tatiana, nie mając zamiaru mydlić oczu swojej przyjaciółce obietnicami bez pokrycia nawet w chwili, w której jej psychika może być nadwyrężona. - Nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. Może mi to wyjaśnisz? – spojrzała na nią wyczekująco.

- Siwa, proszę, nie naciskaj. Nie chcę o tym rozmawiać - szepnęła jednak szatynka.

- Jak mam ukrywać przed twoimi rodzicami to co się stało, skoro tak naprawdę nie wiem, dlaczego to zrobiłaś? - spytała brunetka z wyczuwalnym wyrzutem w głosie. - Powiedz mi, proszę. Przecież wiesz, że ci pomogę. Jak zawsze. Jakoś sobie razem poradzimy z tym problemem, ale nie mogę ci w niczym pomóc, kiedy nie wiem co się stało- Tatiana mówiła już do Mańki o wiele łagodniejszym tonem głosu, widząc, że pierwsza taktyka nie działa tak, jakby dziewczyna tego chciała.

Tatiany podchody chyba powoli zaczęły skutkować, bo Mańki twarz wreszcie zaczęła zdradzać, jakie emocje nią w tej chwili targają.

- Będziesz z siebie zadowolona - mruknęła po chwili szatynka leżąca w szpitalnym łóżku.

- Nie rozumiem - Tatiana spojrzała na nią lekko podejrzliwie.

- Miałaś rację... znów miałaś rację - powtarzała szatynka w kółko.

- O czym ty mówisz? - widać nie tylko ja niczego z tego nie rozumiałem, Tatiana również, co zaczynało ją już trochę irytować.

- O Konradzie - Mańka wreszcie powiedziała coś innego, bardziej konkretnego.

Przynajmniej ta informacja była konkretniejsza dla Tatiany, bo jej mina drastycznie się zmieniła - z łagodniej, na zaciętą.

- Co ci zrobił? - spytała, ledwo panując nad swoją złością. - Zabiję gnoja, jak Boga kocham! – krzyknęła, wstając gwałtownie z miejsca i spacerując równolegle do szpitalnego łóżka.

- Powinnam cię była słuchać, ale oczywiście byłam mądrzejsza - Mańka uśmiechnęła się ironicznie pod nosem, wypowiadając wreszcie jakieś dłuższe zdanie w ciągu ostatnich kilku minut. - Ty znasz się na ludziach... nie ufałaś mu. Miałaś rację... Powinnam cię była słuchać, ale była ślepo w niego zapatrzona... Głupia.

- Nie zawsze mam rację... - Tatiana zmarkotniała, gwałtownie stając w miejscu i spoglądając tępo w jeden punkt na ścianie.

Szczerze mówią, to nie za wiele rozumiałem z toczącej się tutaj rozmowy. Tylko ja w tym pokoju byłem niezorientowany w tym wszystkim, o czym one do siebie mówiły. A nie miałem pojęcia, jak mam się dowiedzieć czegoś konkretniejszego, jednocześnie nie przeszkadzając im w rozmowie.

- Ale uczysz się na błędach - przypomniała jej Mańka. - Nie ufasz facetom, ja też nie powinnam mu była ufać. Ale był taki cudowny, kochany... - nagle głos jej się urwał.

- Co ci zrobił? - dopytywała Tatiana, spoglądając na leżącą dziewczynę wzrokiem, który gdyby mógł, to by ją oparzył.

- Miałam być jego kartą przetargową do kariery - zaśmiała się Mańka w głos, jakby z własnej głupoty. - Ale może nawet nie to mnie boli najbardziej…

- Uderzył cię, prawda? - głos Tatiany był o tym przekonany i zionął wręcz nienawiścią.

- Skąd wiesz? - zdziwiła się Mańka.

Ja też byłem zdziwiony, że tak łatwo dochodziła do odpowiednich wniosków, nie będąc bezpośrednio na nie naprowadzana. Była niczym Łukasz Wiśniewski, mój przyjaciel.

- Zabiję go, naprawdę zabiję - mówiła Tatiana, w ogóle nie zwracając uwagi na pytanie, które przed chwilą Mańka skierowała w jej stronę. - Niech tylko mi się napatoczy na drodze. Choć nie musi, sama go znajdę... - syknęła złowrogo przez zaciśnięte zęby.

Znowu zaczęła chodzić w tę i z powrotem, tym razem jednak mamrocząc pod nosem groźby w stronę tego całego Konrada, o którym wiedziałem tyle, co nic. I wtedy to dopiero Mańka mnie zauważyła. Podniosła się z łóżka, żeby jakoś uspokoić brunetkę, dzięki czemu dostrzegła moją osobę stojącą w kącie przy drzwiach.

- Siwa, kto to jest? - spytała wystraszona, przełykając na głos ślinę i wpatrując się we mnie intensywnie.

Tatiana nie zaczaiła z początku o co jej chodzi, jednak zorientowała się po chwili, że wciąż jestem w pokoju i do tego nie zostałem jej jeszcze przedstawiony. Podeszła więc szybko do mnie i pociągnęła mnie w kierunku szpitalnego łóżka.

- To Fabian - przedstawiła mnie dziewczynie z uśmiechem na ustach. - Pomógł mi się tutaj dostać i znieść oczekiwanie na to, co mi powie lekarz na temat twojego stanu zdrowia. Tak właściwie to on cię odratował, a nie ja… - przyznała z bólem. - Byłam za bardzo przerażona tym wszystkim, nie mogłam się ruszyć, ale na szczęście Fabian był ze mną i ci pomógł. Możesz mu ufać, ja mu ufam - powiedziała pewnie brunetka, a mi serce rosło na jej słowa. - A to Mańka, moja przyjaciółka, opowiadałam ci trochę o niej - skończyła przedstawianie nas jednym zdaniem na temat szatynki skierowanym w moją stronę.

Mania przyglądała mi się badawczo przez dłuższą chwilę. Spodziewałem się, że może odczuwać strach albo zdziwienie, czy choćby lekki dyskomfort moją obecnością w tym pomieszczeniu, ale nie wyglądała na taką. Tak jakby wierzyła zapewnieniom Tatiany w zupełności. Patrzyła na mnie w tej chwili tylko z czystą, ludzką ciekawością.

- Jeśli mam wyjść, to powiedz - szepnąłem, przyglądając się jej.

- Nie no, coś ty! - roześmiała się Mańka przyjaźnie. - Swojego wybawcę miałabym wyrzucić z pokoju? Bardzo miło mi cię poznać, szkoda tylko, że dzieje się to w tak mało przyjemnych okolicznościach… - powiedziała szatynka z uśmiechem. - A skoro Tatiana ci ufa, to i ja powinnam. Mam nadzieję, że nie masz złych zamiarów jak Marcel, bo wtedy będę musiała cię zabić - szepnęła konspiracyjnie w moją stronę, tak abym tylko ja ją usłyszał.

Nie wyszło jej jednak to, tak jak chciała, ponieważ chwilę później usłyszeliśmy syk, wydobywający się z ust Tatiany.

- Proszę cię, nawet słowem o nim nie wspominaj - zażądała wręcz Siwa, patrząc z mordem w oczach na swoją przyjaciółkę. - Zwłaszcza w mojej obecności - dodała już nieco łagodniej, jakby przypominając sobie, co przed chwilą Mańka próbowała sobie zrobić.

Szatynka więc szybko zamilkła, ja też nie odzywałem się słowem. Nie wiedziałem, o co chodzi i co powinienem teraz powiedzieć. Do tego nie wiedziałem, kim jest ten Marcel. Byłem jednak pewien, że muszę dowiedzieć się, o kogo chodzi i co on zrobił brunetce... a później udowodnić jej, że ja taki nie jestem.

- Nie zadzwonię do twoich rodziców - ciszę w pokoju przerwał spokojny głos Tatiany. – Ale pod warunkiem, że już więcej tego nie zrobisz. Po wyjściu ze szpitala pakujesz się i wracasz ze mną do Poznania na kilka tygodni. Weźmiesz zwolnienie lekarskie, na pewno ci tu ktoś takie wystawi. Wyjedziesz z Poznania dopiero wtedy, kiedy uznam, że możesz już tutaj wrócić, że jesteś na to gotowa. Zrozumiano? - spytała unosząc brew nad prawym okiem.

- Tak jest, szefowo - zaśmiała się Mania, salutując.

Wyglądała już zdecydowanie lepiej niż kilkadziesiąt minut temu, gdy tu weszliśmy. Zdecydowanie lepiej wyglądała od momentu, gdy znaleźliśmy ją w jej mieszkaniu. Mania zachowywała się w tej chwili tak, jakby nic się nie stało, jakby nie chciała odebrać sobie życia kilkadziesiąt minut temu. Była niesamowicie wyluzowana i swobodna. Siedzieliśmy z nią jeszcze kilkadziesiąt minut, rozmawiając o byle czym i nie wchodząc już na poważne tematy aż do momentu, w którym Tatiana zarządziła Mańce przymusowy odpoczynek. Opuściliśmy więc szpital i pojechaliśmy do mieszkania szatynki, by się przespać.

Następnego dnia rano Tatiana spakowała rzeczy Mańki do torby, po czym postanowiła pojechać do szpitala, by dowiedzieć się, kiedy szatynka z niego wychodzi. Mi natomiast kazała wracać do Częstochowy. Nie chciałem tego robić, ale musiałem. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że nie mogę przedłużać swojego pobytu w Krakowie. Trener co prawda zgodził się, abym opuścił poranny rozruch, ale na popołudniowy trening już musiałem się zjawić. Pożegnałem się więc z dziewczyną, wymieniając się z nią numerem telefonu, aby już nigdy więcej nie przydarzyła się sytuacja, w której nie miałbym z nią żadnego kontaktu. Podwiozłem ją jeszcze pod drzwi jednego z krakowskich szpitali, by po chwili odjechać do Miasta Świętej Wieży z nadzieją, że nasz kontakt się nie urwie i że niedługo spotkam ją ponownie...

__________________

Oderwałam się od pisania pracy zaliczeniowej na psychologię, by dodać tu coś nowego. Szczerze mówiąc to nie wiem, co mam o tym myśleć. Opinie więc mile widziane. Do następnej środy!